Hoofdlijnen vennootschapsbelasting

Samenvatting

De heffing van vennootschapsbelasting is geregeld in de Wet op de vennootschapsbelasting 1969a (hierna ook: Wet Vpb). Vennootschapsbelasting is – zo blijkt uit artikel 1 Wet Vpb – een directe belasting, die wordt geheven van lichamen die in artikel 2 en artikel 3 Wet Vpb zijn opgesomd. De bekendste lichamen die we in deze wetsbepalingen terugvinden, zijn de besloten vennootschappen met beperkte aansprakelijkheid (bv's) en de naamloze vennootschappen (nv's). Maar daarnaast kunnen ook stichtingen en verenigingen belastingplichtig zijn voor de vennootschapsbelasting. Niet vennootschapsbelastingplichtig zijn de eenmanszaak en de zogenoemde personenvennootschappen: de maatschap en de vennootschap onder firma (VOF). Ook de (besloten) commanditaire vennootschap (cv) is niet vennootschapsbelastingplichtig.

Hoofdlijnen vennootschapsbelasting

Structuur van de Wet Vpb

In de structuur van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 worden de belangrijke onderwerpen groepsgewijs behandeld:

• subjectieve belastingplicht (artikelen 2 tot en met 6 Wet Vpb);
• objectieve belastingplicht (artikelen 7 tot en met 16 Wet Vpb);
• buitenlandse belastingplicht (artikelen 17 tot en met 19 Wet Vpb);
• verliesverrekening (artikelen 20 tot en met 21a Wet Vpb);
• tarief (artikelen 22 tot en met 23b Wet Vpb);
• wijze van heffing (artikelen 24 tot en met 27 Wet Vpb);
• bijzondere regimes (artikelen 28 tot en met 29a Wet Vpb);
• overgangsrecht (artikelen 30 tot en met 39 Wet Vpb).

Het klassieke stelsel

Het systeem van de Nederlandse vennootschapsbelasting kenmerkt zich internationaal als een zogenoemd 'klassiek stelsel'. In een klassiek stelsel geldt als uitgangspunt dat economisch bezien ...